Gisteravond scrolde ik over mijn Facebookpagina. Na mooie en rustige kerstdagen met wat minder social media besloot ik gisteren weer eens te kijken of er nog ‘nieuws’ was. En dat was er… De kop van deze blog is de kop van het artikel wat ik als eerste tegenkwam. Het volgende artikel ging over een vrouw die was doodgestoken en nu vier kinderen achterliet. Na nog even scrollen kwam ik bij een bericht waarin werd aangekondigd dat een jonge vrouw van 23 die vandaag – noodgedwongen – euthanansie liet plegen, omdat ze anders uiteindelijk op een hele nare manier zou overlijden. Deze prachtige jonge vrouw laat haar dochtertje van 1 achter…
Verdriet
In zo’n 10 minuten tijd dus 3 posts over mensen die enorm veel verdriet hebben meegemaakt. Het raakt me. Moeders die hun kinderen moeten zien sterven of achterlaten. Is dit niet de grootste angst van elke moeder? Dit is toch gewoon ondraaglijk? Sinds ik zelf moeder ben lijken dit soort berichten veel harder binnen te komen. Eerder raakte het me ook, maar leek het toch een soort ver van mijn bed ding. Het lijkt wel of het moederschap je kwetsbaar maakt. Je leeft niet alleen voor jezelf. Mijn kinderen zijn een onderdeel van mij.
Social Media
Ik vind bepaalde Social Media netwerken heel erg fijn. In moeilijke tijden heb ik veel steun gekregen van een grote groep volgers op Instagram. De (oprechte) betrokkenheid van mensen is daar enorm hoog en dat voelt fijn. Daarnaast heb ik ook respect voor mensen die open durven te zijn over alles wat ze meemaken. Die naast de mooie momenten ook de rauwe en verdrietige momenten van het leven delen om zo steun te kunnen ontvangen van anderen.
Leed vermijden
Soms weet ik niet zo goed hoe ik nu het beste met dit soort nieuws om moet gaan. Vermijden? Mijn kop in het zand steken en net doen alsof dit soort problemen niet bestaan zolang het mij niet treft? Of accepteren dat het leven kwetsbaar is en extra bewust genieten en dankbaar zijn voor alles wat ons gegeven is? Ik ben benieuwd hoe jij, als moeder, omgaat met dit soort informatie. Herken je mijn gevoel? Hoe ga jij om met al het leed van de wereld?
Laat gerust even een reactie achter om te vertellen hoe dit voor jou voelt. Ik ben benieuwd of ik de enige ben die zo enorm geraakt wordt door dit soort berichten.
Sinds ik kinderen heb komen dit soort berichten zo hard binnen. De jongste is nu anderhalf maar nog steeds kan ik er niet tegen. Ik was al geen groot fan van thrillers maar zelfs verzonnen leed kan ik niet meer tegen. Ik bescherm mijzelf maar een beetje door niet teveel ellende te lezen of kijken. Maar helemaal mijn kop in het zandsteken is ook niet een manier. En als je een beetje nieuws volgt ontkom je er al niet aan.
Ik lees ook geen thrillers meer en bestsellers als ‘haar naam was Sarah’ durf ik ook niet. Ik lees bewust alleen nog maar feel good boeken.
En het belangrijkste nieuws krijg ik wel te horen van mijn man. Op het werk kan ik helaas niet meer zo meepraten, maar ik ben ook niet meer zo van slag.
Het ergste vind ik nog wel liedjes van K3. Dan barst ik uit in tranen van ontroering. En waarom? Geen idee. Gelukkig wordt er weinig k3 op de Nederlandse radio gedraait tegenwoordig…..