Adoptie: nachtmerrie of droom?

Adoptie: nachtmerrie of droom?

Zwanger zijn is één van de allermooiste cadeautjes die je kunt krijgen. Een kindje neem je niet. Dit is iets wat wij al een hele poos wisten. Toen wij het er samen over eens waren dat wij heel graag een kindje wilden, bespraken we ook de opties voor als het niet zo gemakkelijk zou gaan of zelfs helemaal niet zou lukken.

Vroeger – als kind – leek dit mij altijd heel eenvoudig. Kon je zelf geen kindje krijgen, dan kies je toch ‘gewoon’ voor adoptie?

Toen het eenmaal reële opties leken te worden voelde de keuze ineens toch veel zwaarder. Wilden we eigenlijk wel IVF doen? Wilde ik al die hormonen? De puncties? Of misschien toch adoptie?

Adoptie: een droom

Jarenlang is het een grote droom geweest om een kindje te adopteren. Ik zag het al helemaal voor me. Een klein lief kindje, achtergelaten in een kindertehuis. Ik zou dit kindje een thuis geven. Het zou mijn kind zijn en nooit iets tekort komen. Adoptie was iets waar ik helemaal achter stond. Waarom zou je tenslotte een nieuw kindje maken als er al zoveel kinderen op de wereld rondlopen zonder vader en moeder? Het leek mij heel mooi om iets goeds te doen. Ik zag mezelf al afreizen naar een kindertehuis om het kindje daar op te halen. Een droombeeld wat in de afgelopen jaren meerdere keren wreed is verstoord.

Adoptie: een nachtmerrie

Twee weken geleden zag ik op televisie bij het programma RTL Late night een topic over de adoptie van twee jongen vrouwen. Deze vrouwen zijn geadopteerd in de jaren 80 uit Sri Lanka. Al die jaren dachten zij dat ze een tweeling waren. Op de enige foto die zij hadden van hun “biologische moede” lagen ze in haar armen. Na onderzoek bleek dat zij helemaal geen familie van elkaar waren. Dat zij zich nu opnieuw af moesten vragen wie ze waren en waar ze vandaan kwamen.

Dit programma bracht herinneringen naar boven aan een programma wat mijn kijk op adoptie voorgoed heeft veranderd. Twee jaar geleden, net voor ik zwanger raakte van Noah keken wij dit programma over adoptie. Eenmaal begonnen met kijken kon ik de televisie niet meer uitzetten. Meer en meer voelde ik mij één met de biologische moeder in dit verhaal. Haar pijn, verdriet en frustratie voelden alsof het dat van mij was.

Mercy Mercy

Stel je eens voor. Je bent zwanger van een kindje. 9 maanden lang heb je dit kindje gedragen. Na de geboorte heb je het een naam gegeven, mooie kleertjes aan getrokken en gevoed. Je hebt de eerste stapjes mogen meemaken, de eerste woordjes. En dan hoor je plotseling dat je ernstig ziek bent en binnen enkele jaren zal overlijden. Je hebt geen geld om medicatie te betalen en ook geen familie of kennissen die na jouw dood voor jouw kindje kunnen zorgen. Er komt een organisatie naar je toe die aangeeft een warm liefdevol gezin voor jouw kindje te kunnen vinden. Zij kunnen je kindje opvoeden en het alles geven wat het nodig heeft om succesvol te worden in het leven. Er wordt je beloofd dat zij contact zullen houden door middel van brieven, foto’s en per telefoon. Het doet pijn, maar je ziet geen andere uitweg dan het maken van deze keuze. Met pijn in je hart laat je je kindje achter in een tehuis. Je kindje dat maar ‘mama’ blijft schreeuwen. De beste keuze..?

Helemaal mis

Het contact blijft uit. Je hoort jarenlang niets. Ondertussen blijkt je kindje het heel zwaar te hebben in het adoptieland. Door een hechtingsstoornis lukt het de adoptieouders niet om een band op te bouwen met je kindje en moet je kind uiteindelijk daar uit huis geplaatst worden… Een documentaire die mij ontzettend heeft geraakt.

Wil jij de documentaire ook bekijken? Kijk dan hieronder:

Heftig? Een verhaal op zich? Helaas blijkt dit niet zo te zijn. Er zijn heel veel van deze gevallen bekend. Met dit verhaal in mijn achterhoofd is mijn blik op adoptie wel een beetje veranderd.

Ken jij positieve verhalen over (open) adoptie? Of ben je zelf geadopteerd en wil je graag je verhaal delen op mijn blog! Mail dan naar info@babybanjo.nl. Of laat hieronder een reactie achter met jouw kijk op adoptie! 

 *De uitgelichte afbeeldingen komt van Pexels.com

Comments

comments

9 Reacties

  1. april 11, 2018 / 7:59 am

    Ik weet dat een kindje krijgen niet zomaar iets is. Wij hebben een prachtig meisje van 6 jaar rondlopen, maar dat ging ook niet zomaar. IVF heeft ons geholpen. Ook wij hebben wel aan adoptie gedacht. Maar na jouw verhaal kijk ik er ook wel iets anders tegen aan ja. Ik zag adoptie ook als iets moois, maar het heeft ook een hele andere kant. Toch denk ik nog wel dat je door adoptie een kindje wel een heel mooi leven kunt geven die het anders misschien niet had gehad.

  2. april 11, 2018 / 8:27 am

    Ik heb ooit ook een boek gelezen over een adoptie waarbij het kindje een hechtingsstoornis had. Zijn adoptie ouders wilden niets liever dan hem liefde geven, en dat deden ze ook. Maar hij kon er niks mee.

  3. april 11, 2018 / 10:12 am

    Adoptie is naar mijn idee het mooiste wat je kunt doen.

  4. april 11, 2018 / 10:39 am

    Ik vind adoptie héél mooi. Wel een gevecht. Maar het heeft sterk twee kanten..

  5. april 11, 2018 / 11:02 am

    Ik heb er lang mee in mijn hoofd rondgelopen Ik zou heel graag adopteren om een kindje een betere kans te geven. Nu et drie dineren even op ene laag pitjje en keizer ne we voor het pleegouder zijn.

  6. april 11, 2018 / 11:37 am

    Heftig hoor als je het zo van beide kanten beschrijft. Enerzijds hoe mooi het kan zijn, anderzijds hoe het zo niet kan zijn wat je ervan verwacht had als adoptie ouder.

  7. april 12, 2018 / 5:47 pm

    Ook ik heb er lang aan gedacht toen het ernaar uitzag dat wij zelf geen kindje konden krijgen (geheel onverwacht, spontaan en bijzonder gewenst hebben we in 2012 toch een kindje mogen krijgen). Mijn man heeft het nooit gewild. En mijn goede vriendin (zelf geadopteerd) was heel stellig erin dat ze het geen goed idee vond. Ze had het echt met ons willen bespreken als we heel serieus verder zouden willen gaan. Veel bedenkingen dus om ons heen. En uiteindelijk is het er niet meer van gekomen omdat we dus toch zelf een kindje hebben gekregen.

  8. april 14, 2018 / 9:35 am

    Ik ken wel een aantal mensen die geadopteerd zijn maar ik ken niet echt hun verhaal. Nooit naar gevraagd omdat het mij te persoonlijk lijkt. Het lijkt mij prachtig om te doen en een kindje een betere toekomst te geven. Maar het lijkt mij ook erg heftig.

  9. Willeke
    mei 15, 2018 / 8:02 pm

    Adoptie is het mooiste wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Wij konden zelf geen kinderen krijgen.
    Wij heb een meisje en een jongen geadopteerd en dat is tot nu toe zonder problemen gegaan.
    Geen gezoek , want dat wilden de kinderen nooit en nog niet.
    Ze vinden dat wij hun ouders zijn.
    Onze kinderen waren wezen die in een kindertehuis zaten en die te vondeling waren gelegd.
    Problemen zijn er wel eens geweest, maar gewone, die iedereen wel eens heeft.
    Ze zijn allebei getrouwd en ze hebben ons grootouders gemaakt van vier prachtige kleinkinderen.
    Ik hoor ook wel eens hoe het bij anderen gaat en dan mogen wij ons toch rijk voelen.
    Door die programma’s op de tv brengen ze adoptie toch wel negatief in beeld. .
    Veel mensen geven het dan op en durven niet meer.
    Jammer.

Laat een antwoord achter aan Jamey Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Close Me
Looking for Something?
Search:
Post Categories: