Afgelopen week was een bijzondere week. Het was namelijk een jaar geleden dat mijn vliezen braken en ik met de ambulance naar het WKZ werd gebracht. In deze blog een update over hoe het nu – een jaar later – met ons gaat.
Verwondering
Sinds de geboorte van Vera gaat er geen dag voorbij dat ik niet stilsta bij het enorme wonder wat ons mocht overkomen. Onze kleine gezonde baby is inmiddels uitgegroeid tot een sterke baby van bijna 10 maanden. Vera is een meisje dat al heel goed weet wat ze wil en hoe ze de dingen moet bereiken. Ze loopt langs de bank, kruipt, weet precies hoe ze mensen voor haar moet laten rennen en de allerliefste lachjes zijn voor papa. Ook grote broer Noah heeft ze al helemaal voor zich gewonnen. Ze geeft een kik en hij komt aanrennen met een heleboel leuk speelgoed. Een jaar geleden leek onze wereld even in te storten. Zorgen over of ons kindje het zou redden en als ze het zou redden, hoe het dan met haar ontwikkeling zou gaan. We besloten een jaar geleden om te leven bij de dag en om vertrouwen te hebben dat wat er ook zou gebeuren, we dit niet alleen zouden hoeven doen. Een zware periode van zo’n 3 maanden volgde, maar wat was het de moeite waard!
Fysieke nasleep
Met mij gaat het iedere week een heel klein beetje beter. In december was ik bijna niet meer in staat om zelfstandig te douchen. Mijn spieren waren niet meer sterk genoeg en vielen regelmatig uit of deden veel pijn. In het ziekenhuis kreeg ik hulp om weer goed te leren traplopen. Toen ik thuis was, waren veel dingen te veel voor mij. Een boodschapje doen was na 1 gangpad al niet meer te doen vanwege de vele prikkels en de pijn bij het lopen. Ook het werken na mijn verlof viel me behoorlijk tegen. Op dit moment heb ik nog steeds regelmatig veel pijn, maar met behulp van (wekelijks) fysio en zwemmen hoop ik mijn spieren snel weer op te kunnen bouwen. Mijn (ahum) enthousiaste persoonlijkheid heeft er voor gezorgd dat ik mijn spieren overbelast heb. Nu dus een klein stapje terug om weer grote stappen vooruit te kunnen maken. Gelukkig kan ik altijd nog online shoppen ;-).
Dit heeft het mij opgeleverd
Naast een kerngezonde dochter heeft de periode in het ziekenhuis mij nog een aantal andere dingen opgeleverd. Ik heb geleerd om soms los te laten en te accepteren dat niet alles gaat zoals ik dat wil. Dit is nog steeds niet mijn beste/sterkst ontwikkelde eigenschap, maar hier ben ik wel duidelijk in gegroeid. Daarnaast heb ik mooie contacten overgehouden aan deze periode. Het is fijn om mensen om je heen te hebben die begrijpen hoe het voelt om drie maanden afgezonderd te zijn van alles en met veel spanning te leven terwijl je niet bij je gezin kunt zijn. Verder geniet ik enorm van mijn gezin. Dit deed ik altijd wel, maar toen stond het huishouden ook op een hoge plaats. Nu laat ik het vaker allemaal even om activiteiten te doen met de kinderen of gewoon eens naar ze te kijken als ze samen spelen. Ik ben dankbaar voor waar we nu staan. Natuurlijk had ik het liever niet mee willen maken, maar ik realiseer met heel erg vaak hoe goed alles voor ons is afgelopen en dat dit heel anders had kunnen zijn.
