Ik werd wakker en haar bedje was leeg. Mijn hart stond stil. Waar was mijn baby?

Ik werd wakker en haar bedje was leeg. Mijn hart stond stil. Waar was mijn baby?

Na een heftige zwangerschap, waarin ik met 26 weken werd opgenomen in het ziekenhuis met gebroken vliezen en vervolgens 11 weken bedrust moest houden, voelt alles een beetje anders. De kraamtijd was anders. Het was heftig om weer thuis te zijn. Wat enorm moest groeien was met name het vertrouwen. Het vertrouwen in mijn lichaam, maar zeker ook het vertrouwen in mezelf als moeder. Fysiek was het allemaal behoorlijk pittig en ook mentaal heb ik flink wat meegemaakt tijdens de zwangerschap. In de weken na de bevalling werd ik dagelijks zwetend wakker met lichte paniekaanvallen. Het besef dat ik niet meer zwanger was moest nog komen. 

Angst

Een groot deel van mijn zwangerschap bestond uit angst. Rond de 20 weken was er de angst dat ik zou bevallen en ze niets voor mij konden doen. Toen ik uiteindelijk met 26 weken werd opgenomen en de weeënremmers hun werk deden, kwam ik in een periode terecht van rust. Aan deze periode kwam zo rond de 34 weken zwangerschap een eind. Ik bleef vruchtwater verliezen en was bang dat het alsnog mis zou gaan met ons kindje. Bang om haar te verliezen, bang dat ze niet op tijd zouden zien dat ik onvoldoende vruchtwater had. Ik voelde haar steeds minder en kreeg inmiddels 3x per dag een CTG scan om ervoor te zorgen dat ik weer een beetje rust kreeg.

Opgelucht! Eindelijk bevallen!

Ik was dan ook flink opgelucht dat ik met 36 weken en 5 dagen werd ingeleid. De bevalling kon me niet snel genoeg gaan. Net als alle andere ouders kon ik niet wachten om mijn kindje te ontmoeten. Toch zat er nog een andere reden achter. De angst dat er alsnog iets mis zou gaan of zijn na de geboorte bleef maar door mijn hoofd spoken. Heel regelmatig werd er namelijk door de artsen benoemd dat ze niet goed wisten of ze iets zou over houden aan deze zwangerschap. De kinderarts zou direct na de bevalling komen en als de bevalling niet snel genoeg zou gaan, dan werd het een keizersnede. Tijdens de bevalling kon ik mij gelukkig goed ontspannen en ook na de bevalling zat ik direct op een roze wolk. Een prachtig en gezond kindje. Een enorme opluchting en dankbaarheid nam op dat moment de overhand.

Wat als…

Na de bevalling mochten wij al vrij snel naar huis. Een beetje gek om daar na al die tijd weer rond te mogen lopen. In de kraamweek probeerde ik zoveel mogelijk te genieten van alles. Weinig bezoek en lekker veel samen genieten als gezin. Al vrij snel na de kraamweek probeerde ik mijn normale leven weer op te pakken. Dat bleek iets pittiger dan gedacht. Boodschappen doen lukte me niet (te veel prikkels en pijnlijke spieren) en ook tegen bezoek zag ik vaak een beetje op.  Terwijl ik bij Noah redelijk nuchter was over alles, ging het nu helemaal anders. Iedere nacht werd ik een aantal keer wakker. Ik voelde het kindje niet meer bewegen in mijn buik. Een aantal weken later werd ik continu wakker om te controleren of ze nog leefde. Hier was ik zo druk mee, dat ik absoluut niet wilde dat ze op haar eigen kamer zou gaan slapen.

En dan komt het moment

Na bijna 6 maanden kwam uiteindelijk toch het moment dat Vera op haar eigen kamer zou gaan slapen. Vera werd steeds wakker van mij en kwam daardoor zo’n beetje ieder half uur van de nacht. Voor ons allebei werd het te veel. Op haar eigen kamer sliep ze heerlijk. Eén keer per nacht gaf ik haar nog borstvoeding en genoten we samen van de heerlijke stilte in de nacht. Het wiegje van Vera stond nog wel naast mijn bed. Mocht ze dan toch bij ons willen slapen, dan kon ik haar in de nacht gewoon meenemen.

Haar bedje was leeg! Waar is mijn baby??

Na een aantal nachten schrok ik in paniek wakker en keek ik in Vera haar bedje. Haar bedje was leeg. Ik keek om me heen en was totaal in paniek. Waar is mijn baby? Het angstige gevoel van de ziekenhuistijd en de tijd erna kwam weer terug. Gelukkig kwam ik daarna tot het besef dat ze beneden op haar eigen kamertje heerlijk lag te slapen. Nog steeds word ik een aantal keer per nacht wakker. De angst is er nu gelukkig bijna niet meer. Als ik wakker word, dan kijk ik op de camera naast mijn bed. Als ik de behoefte heb om bij haar te zijn, dan doe ik dat en kijk ik even om het hoekje bij haar in de kamer. We hebben een hele sterke band, mijn baby en ik. We hebben samen veel meegemaakt. Zowel aan de zwangerschap en de bevalling heb ik hele mooie herinneringen. Het vertrouwen groeit. Ons meisje mag bij ons zijn. We mogen echt voor haar zorgen…

Comments

comments

Delen:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Close Me
Looking for Something?
Search:
Post Categories: