Borstvoeding. Een woord waar ik tot een maand voor de bevalling van Vera nog kippenvel van kreeg. Het riep een gevoel van angst, onrust, frustratie, pijn en vermoeidheid bij me op. Vanaf 26 weken zwangerschap (na het breken van mijn vliezen) vond ik dat ik het aan Vera verplicht was om het toch te proberen. Anders dan bij Noah besloot ik mij er deze keer wel goed op voor te bereiden met de hulp van een lactatiekundige. Als het echt niet zou lukken, dan zou ik er zo snel mogelijk weer mee stoppen. Dit laatste bleek alleen iets moeilijker dan gedacht.
Borstvoeding 2.0
Het opstarten van de borstvoeding vond ik ook deze keer behoorlijk intensief. Toch was het echt een wereld van verschil met de eerste keer. Vera deed het vanaf het begin af aan erg goed. Ze dronk goed, groeide goed, hapte prima aan en werd heerlijk rustig van het drinken aan mijn borst. En ik? Ik had het misschien nog wel meer nodig dan zij. Na de – toch wel traumatische – zwangerschap wilde ik niets liever dan Vera dag en nacht bij me houden. Het was alsof ik nog niet klaar was om haar los te laten. De opluchting dat alles goed met haar was en tegelijkertijd de angst dat haar alsnog iets zou overkomen maakte dat de borstvoeding mij een groot gevoel van veiligheid gaf.
Aan het werk; einde borstvoeding?
Bij de start had ik tegen mezelf gezegd dat iedere dag er één was. Als ik na een week moest stoppen, dan had ze in ieder geval een week borstvoeding gehad. Na de eerste maand voelde ik mij toch wel trots dat ze al een maand mocht groeien op mijn melk. Het was mijn doel om af te bouwen voordat ik weer aan het werk zou gaan. Kolven op het werk? Mij niet gezien…Na de eerste maand volgde de tweede en de derde maand. De borstvoeding liep goed en ik begon er steeds meer van te genieten. Afbouwen voelde nog niet goed en dus besloot ik toch maar een kolfpoging te wagen op mijn werk. Als ik het niet zou zien zitten kon ik altijd nog stoppen, toch?
[otw_shortcode_quote border=”bordered” border_style=”bordered”]De opluchting dat alles goed met haar was en tegelijkertijd de angst dat haar alsnog iets zou overkomen maakte dat de borstvoeding mij een groot gevoel van veiligheid gaf.[/otw_shortcode_quote]
Grenzen verleggen
Maand 4 en 5 gingen voorbij. Mijn nieuwe doel: 6 maanden volledig borstvoeding geven en daarna vond ik het echt prima om te stoppen met het geven van borstvoeding. Toen de 6 maanden in beeld kwamen voelde ik toch de onrust in mij groeien. Ik was er nog helemaal niet klaar voor om te stoppen. Vera en ik genoten van onze momentjes samen (op wat bijtincidentjes na 😉) en als ik dacht aan stoppen werd ik verdrietig. Afscheid nemen van deze bijzondere tijd probeerde ik zo lang mogelijk uit te stellen.
En toen MOEST ik stoppen
Helaas kwam er vrij snel toch een einde aan het geven van borstvoeding. Met het herstel van mijn spieren gaat het helaas (nog) niet goed. Door de bedrust en het niet goed opbouwen heb ik inmiddels al mijn spieren overbelast en regelmatig veel pijn. Na 7 maanden volledige borstvoeding moest ik daardoor gaan afbouwen. Alle energie van mijn lichaam die naar de borstvoeding ging moest ik nu steken in mijn eigen herstel. Ik vond het enorm lastig om te stoppen met iets wat zo goed liep. De afgelopen weken waren best wel moeilijk. Vera is nu ruim 8 maanden en ik ben inmiddels klaar met het geven van borstvoeding. Het voeden mis ik nog steeds enorm. Het kolven en alle tijd die dat kost mis ik niet. Het maakt me heel blij dat ik 7 maanden borstvoeding heb mogen geven. Nog regelmatig kijk ik terug naar alle foto’s. Borstvoeding 2.0 was een goed idee!
Hoe ging het stoppen met borstvoeding bij jou? Kon jij dit makkelijk loslaten of was dit ook voor jou toch wel even een ‘dingetje’?
Bij mijn zoon ben ik met 10 maanden gestopt. Onder andere omdat hij nog steeds alleen maar uit de borst dronk en uit niks anders. Toch heb ik het toen nog wel lang gemist. Bij mijn dochter weigerde ze met 6 maanden de borst. En na 3 weken kolven maar echt niet aan de borst drinken nood gedwongen maar gaan afbouwen. Dat vond ik wel een rot einde. Ik had nog wel even door willen gaan. Er zit een hoop emotie aan vast bij de voeding. Zeker bij mijn dochter heeft het wel even geduurd voor ik het kon accepteren dat het nou eenmaal zo gelopen was.
Auteur
Bedankt voor je reactie. Heel herkenbaar… Ik mis het nog steeds. Was veel fijner geweest als ze uit zichzelf was gestopt. We hebben heus onze momentjes nog, maar zo mooi als borstvoeding is eigenlijk niets…
Goed gedaan! Je kunt echt trots zijn op jezelf. En werken aan je eigen herstel is ook heel belangrijk 🙂
Ik heb de oudste een jaar borstvoeding gegeven, toen moest ik echt stoppen omdat ik toen al 20 weken zwanger was van een tweeling. Ik vond het ook moeilijk om te stoppen, vooral omdat het niet zijn keuze was. De tweeling heb ik vervolgens ook een jaar borstvoeding gegeven. Zij zijn uit zichzelf gestopt. Pas zes jaar later kwam onze volgende zoon, hij is inmiddels 3 jaar en drinkt nog steeds bij me… Ik zou op zich wel willen stoppen maar hij is er zó gek op! Hij drinkt alleen nog ‘s ochtends bij het wakker worden, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hem dit te ontnemen… Onze jongste zoon van 6 maanden drinkt nog volop, we gaan zien hoelang hij het vol gaat houden!
Auteur
Wauw! Wat een prachtige borstvoedingsavonturen heb jij (gehad). Bedankt voor je lieve reactie! Ik ben heel blij en dankbaar dat ik de 7 maanden volledig voeden heb mogen halen. Mis het soms nog steeds 🙁
Ik heb mijn dochter 9 maNden kunnen voeden toen het achteruit liep. Ik vond het echt heel moeilijk om af te bouwen, maar als mijn kind er geen voldoening meer uit haalt is dat de beste beslissing. Hopelijk gaat het bij mijn aanstaande zoon net zo goed.
Auteur
Wat mooi dat je het 9 maanden hebt mogen doen. Lastig om te stoppen he? Ik mis het nu soms nog. Bij je zoontje gaat het vast weer helemaal goed komen!
Onze tweeling ging zelf geleidelijk aan steeds minder bij mij drinken, vanaf dat ze met zes maanden vaste bijvoeding kregen. Ik heb ze tot 8 maanden zelf gevoed. Daarna nog bijna een maand met BV uit de vriezer (ik produceerde meer melk dan ze dronken). Net als jij dacht ik elke dag is er een. We mogen trots zijn op wat we hebben gedaan. En we mogen ook het ook best (een beetje) missen.