Ruim een week gelegen schreef ik de blog ‘Als zwanger worden niet vanzelf gaat – deel 1’. In deze blog deelde ik voor het eerst mijn eigen verhaal. Van tevoren vond ik dit enorm spannend. Het is één van meest zware periodes van mijn leven geweest. De angst om nooit moeder te mogen worden. Tijden waarin ik mij soms heel sterk en hoopvol voelde en dan een dag later weer huilend in een hoekje op de bank kroop dat ik niet wist of mijn leven nog wel een doel had. Het gevoel een mislukking te zijn. Achteraf zie ik hoe onterecht en niet helpend al deze gedachten waren. Helaas maken een onvervulde zwangerschapswens in combinatie met een keer op keer medisch tegenvallend traject dat je een heleboel irreële gedachten niet kunt uitschakelen. Vandaag mijn verhaal over zwanger worden door IVF.
Nog een keer de MMM in?
We hebben er dan dus ook best even over na moeten denken of we dit wel nog een keer wilden doen. Na Noah wist ik al dat een medisch traject zeer waarschijnlijk onvermijdelijk was. De hoop op een wonder is er natuurlijk altijd, maar ergens hield ik er nu meer rekening mee. Mijn allergrootste wens, namelijk moeder worden, was inmiddels vervuld. De dankbaarheid die ik daar nog elke dag door voel is onbeschrijflijk. De periode voorafgaand aan de zwangerschap was ik echt nog niet vergeten. Eén ding wist ik zeker. Zodra ik mij weer zou voelen zoals net voordat ik zwanger raakte van Noah zouden we stoppen met het traject en het bij één kindje laten.
Sterke wens
Vroeger kon ik nooit begrijpen dat mensen meerdere keren zo’n medische behandeling zouden doen. Nu al een heel stuk beter. Als ik ’s avonds voor het slapengaan nog even naar Noah zijn kamertje liep of als hij lekker aan het spelen was dan wilde ik die momenten zo graag vasthouden. Net na de bevalling van Noah voelde ik mij leeg. Ik kon me op dat moment niet voorstellen dat ik nooit meer een zwangerschap zou meemaken. Mijn wens voor een tweede kindje was heel sterk. Zo sterk, dan we na lang praten toch besloten om er nog een keertje voor te gaan.
MMM
Na een gesprek bij de (gelukkig een andere deze keer ?) huisarts kreeg ik direct een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Omdat IUI de laatste keer bij ons succesvol was, mochten we hier nu direct weer mee starten. In oktober, december en januari deden we een poging. Helaas mislukten deze alle drie. Natuurlijk baalde ik hier elke keer van. We wilden graag nog een kindje en hadden de hoop dat het deze keer snel mocht gaan. Wel was de heftigheid van de teleurstelling en het verdriet vele malen minder als de eerste keer. Het feit dat we al een kindje hadden maakte het voor mij een stuk gemakkelijker om bepaalde emoties te relativeren. Ook hielp het dat we deze keer niet eerst jarenlang zelf hoefden te proberen, maar gelijk mochten starten. Ik voelde me serieus genomen en ook in het ziekenhuis werd er echt naar mij geluisterd. Wat een ander traject was dit! Na 3 x IUI was mijn energie een beetje op. Het vertrouwen in IUI was niet groot. We besloten even een paar maanden rust te nemen.
Zwanger worden door IVF
Tijdens de rustmaanden wilde ik zelf graag een gesprek over starten met IVF. Ook bezochten wij een informatieavond. Na IUI leek de stap mij minder groot. De succeskans op zwanger worden door IVF is een stuk groter. We besloten – na twee rustmaanden- om in ieder geval 1 poging te doen. Viel het dan enorm tegen, dan konden we stoppen. Viel het mee, dan konden we het altijd nog eens doen. We zouden het per keer bekijken. In maart moest ik beginnen met het slikken van de anticonceptiepil. Wat voelde dit enorm tegennatuurlijk zeg! In april begon ik met het spuiten van Decapeptyl (toch wel fijn als je er na een dag of 6 achter komt dat het minder pijnlijk is als je de naaldjes er op de juiste manier in prikt en juist GEEN dikke huidplooi pakt ?) en na een dag of 10 kwam hier Gonal F bij. Alles bij elkaar waren dit best een hoop hormonen. Gelukkig was ik wel aardig wat gewend door de IUI. Net voor de punctie spoot ik nog de Pregnyl en toen kon het ‘feest’ beginnen…
Punctie en de rest…
Het allervervelendste van zo’n IVF traject vond ik de onzekerheid. Zou ik wel zwanger worden door IVF? Wat als ook dit niet zou gaan lukken? Moesten we dan de wens voor een tweede kindje opgeven? Op ieder moment in het traject kan het nog mis gaan. Te weinig eitjes bijvoorbeeld. Of juist te veel. Geen bevruchtingen. Overstimulatie. Niet van voldoende kwaliteit om in te vriezen.. Elke paar dagen weer opnieuw een goede of slechte boodschap die je kunt verwachten. En na het prikken van al die hormonen en ziekenhuisbezoeken is dat echt NIET wat je kunt gebruiken.
De punctie vond ik behoorlijk pittig. Er waren 18 eitjes en de kans op overstimulatie was daardoor groot. Ik koos voor een infuusje met wat pijnmedicatie. Dit heeft zeker wel geholpen. Daarna lekker naar huis om een dag of twee rustig aan te doen. Dat rustig aan doen duurde helaas zo’n twee weken. Twee dagen na de punctie kreeg ik behoorlijk wat pijn in mijn buik zodra ik ook maar iets deed. Niet echt handig met een dreumes in huis… Ook toen zaten we vol spanning te wachten op het bericht of er drie dagen later een terugplaatsing plaats zou vinden! Gelukkig kregen we (redelijk) goed nieuws! Van de 18 eitjes waren er 6 bevrucht. Ze zouden een 7 cellige eicel terugplaatsen. Van de 5 die overbleven konden er uiteindelijk nog 4 worden ingevroren. Ik was teleurgesteld dat het er geen 10 waren, maar ook blij dat er in ieder geval iets te vinden was. Na de punctie moest ik beginnen met het inbrengen van Utrogestan. Lekker nog wat meer hormonen erbij ?.
Terugplaatsing
De terugplaatsing vond ik één van de mooiste momenten van IVF. We kregen een echo mee en het voelde toch al een beetje alsof ik zwanger was. Ik ben er echt even een paar uur van in de wolken geweest. De eerste wachtweek was ook prima te doen. De tweede wachtweek vond ik een stuk pittiger. Maarrrrrr… ons wachten werd beloond! Aan het eind van de tweede wachtweek had ik een hele duidelijke positieve test! Nog helemaal in shock ik al bij de eerste poging zwanger mocht worden door IVF (en enorm dankbaar dat ik niet nog eens hoefde). Het verhaal van ons tweede wondertje dus… Een heel groot wonder wat mij betreft! Ondertussen ben ik nu al 14 weken zwanger en geniet ik iedere dag van het feit dat ik dit nog eens mag meemaken.
Wat gun ik iedereen dit gevoel. Dit verhaal zet ik op papier om veel verschillende redenen. Het helpt mij om alles een plekje te geven. Daarnaast hoop ik dat het wensmama’s hoop geeft. Als laatste gun ik jullie een kijkje in de wereld van de MMM. Eén op de zes mensen kunnen niet gemakkelijk zwanger raken. Iedereen heeft dus wel iemand in zijn omgeving die dit meemaakt. Het kan dan fijn zijn om te weten wat iemand doormaakt. Ken jij iemand die op dit moment in een medisch traject zit? Stuur dan eens een lief appje of kaartje… Een beetje steun doet altijd goed!
Proficiat met het mooie nieuws! Wat een geluk dat het dan toch na de eerste keer IVF gelukt is! Ik vond onze IUI sessies ook al heftig genoeg! Wij mochten 6 keer proberen voor we naar IVF gingen maar dat was niet nodig omdat ik na de tweede keer zwanger was. <3 Ondanks dat was ik er wel meteen van overtuigd dat ik het nog eens wou proberen als ik vind dat het tijd is voor een tweede kindje. Al hopen wij natuurlijk ook op een wonder. 😉 Mag ik vragen wat jou manier dan was om beter te prikken? Ik zag er elke keer weer zo tegenop en mij hebben ze inderdaad ook gezegd om een dikke huidplooi te nemen…
Auteur
Er is een verschil tussen het prikken van Decapeptyl en bijvoorbeeld Gonal F. Bij Decapeptyl kun je het naaldje draaien. Als ik het goed heb moet je de open kant boven houden (is even proberen..verschil voel je snel genoeg) en dan de scherpste kant in je buik prikken. Ik merkte dat als ik een iets dunnere huidplooi pakte dit veel minder pijnlijk was…
Succes! Hoop voor jullie mee op een tweede wonder…