Nu de bevalling van ons ukje steeds dichterbij komt en ik weet dat ik binnen nu en 7 weken ga bevallen denk ik plotseling veel terug aan de bevalling van Noah.Op mijn blog heb ik hier vrij weinig over losgelaten. Vandaag wil ik jullie meer vertellen over hoe dat is gegaan. Met mijn tweede bevallingsverhaal zal ik geen 21 maanden wachten ?.
En zo begon het…
Door de zwangerschapscholestase die behoorlijk heftig was zou ik met 37 weken worden ingeleid. De jeuk werd steeds erger en was niet meer vol te houden. Uiteindelijk belde ik met 36 weken en 5 dagen in de avond het ziekenhuis. Ik mocht daar – met slaapmedicatie – blijven slapen en zou de volgende dag worden ingeleid.
De weeën
Toen ik 32 weken zwanger was stond ik bij de Lidl even wat weeën weg te puffen. Toen ik dit vertelde aan verschillende mensen in mijn omgeving gaven ze aan dat dit oefenweeën zijn. Ik nam dit aan als waarheid. De pijn viel mij inderdaad mee, dus het zouden nooit echte weeën kunnen zijn. Toch wel!!! Toen ik een week later in het ziekenhuis kwam had ik al 3 cm ontsluiting. Ook was Noah al behoorlijk ingedaald. Echte weeën had ik dus niet herkent als weeën.
De inleiding
Op 26 januari 2017 werd ik om 8:30u ingeleid. Op dat moment had ik al 4 cm ontsluiting en konden mijn vliezen direct worden gebroken. Na het breken van de vliezen gebeurde er even niets. Toen ze het infuus met weeënopwekkers een aantal standen hoger zetten ging alles opeens heel snel. Van weeënstorm na weeënstorm ging ik in enkele uren van 4 naar 8 cm. Door het nachtenlang wakker liggen van de cholestase besloot ik toen nog even een pompje te nemen met pijnmedicatie. Hierdoor heb ik nog heerlijk 2 uurtjes kunnen slapen. Nadat het pompje was uitgewerkt begonnen direct de persweeën.
Eindelijk persen! Of toch niet?
Nou..niet dus! Ik kreeg de opdracht om de eerste 20 minuten de persweeën op te vangen om mij zij. Hierdoor zou het persen straks veel minder lang duren. Dit waren voor mij de meest heftige minuten van de bevalling en leken net zo lang te duren als alle uren hiervoor. De gewone weeën vond ik prima te doen, de persweeën waren een stuk heftiger en moeilijker op te vangen door de persdrang. De verloskundige had uiteindelijk wel gelijk. Vanaf het moment dat ik mocht persen duurde het maar 20 minuten voordat ik Noah in mijn armen had!
De eerste kennismaking
Mijn eerste gedachte was vooral ‘Hé, de pijn is weg!’. Ik was enorm verbaast dat ik me opeens weer helemaal prima voelde. Het was zo bijzonder toen hij op mijn borst gelegd werd. Eindelijk was ik dan mama! En dan ook nog van een prachtig mannetje! Direct helemaal verliefd! Het voelde op dat moment alsof we met z’n 3tjes in een bubbel zaten. Ik durf wel te zeggen dat dit tot nu toe het meest bijzondere moment uit mijn leven is.
Bevallen.. alleen of met z’n tweeën? Of gezellig met de hele familie?
Bij mijn bevalling was alleen mijn vriend aanwezig. En eh.. en heel medisch team. De kamer was dus aardig gevuld. Toch heb ik een groot deel van de bevalling helemaal alleen gedaan. Ik zocht een prettige houding en had geen behoefte aan veel mensen om mijn bed. Dit werkte voor mij op dat moment het beste. Tussendoor hebben we wel enorm kunnen lachen met z’n allen. Als ik terugkijk op mijn bevalling, dan zou ik het vooral omschrijven als ‘enorm gezellig’ en ‘heel bijzonder’.
We gaan nog niet naar huis…
Na mijn bevalling vond ik het heerlijk om even uitgebreid te douchen. Noah was bij zijn papa en ik had voor mijn gevoel mijn lichaam weer even voor mezelf. De jeuk was eindelijk verdwenen. Daarna gingen we naar een kraamsuite. Hier moesten we – door een dipje in Noah zijn glucosewaarde – uiteindelijk nog twee nachtjes blijven. We hebben gezellig met z’n 3en geslapen. Het was een hele mooie en gezellige tijd. Wel vond ik het pittig. Na zo’n bevalling heb je eigenlijk even de tijd nodig om goed bij te slapen. Het is toch een soort marathon. In plaats daarvan ben je direct 24/7 bezig met je kindje.
O jee.. we mogen naar huis!
Op het moment dat we naar huis mochten vond ik dit opeens enorm spannend. Kan ik dit wel? Weet ik wel genoeg om voor ons kindje te kunnen zorgen? Gelukkig ving de kraamzorg ons op. In een uurtje vertelde ze me wat ik moest weten om de eerste nacht door te komen. Wat een opluchting! Gelukkig ging de eerste nacht heel goed en na een week had ik voldoende zelfvertrouwen om het alleen te kunnen doen!
Wil je jouw bevallingsverhaal ook delen? Leuk! Mail dan naar info@babybanjo.nl
