Sinds ik moeder ben, ben ik een stuk gevoeliger. Zo huil ik vaker bij programma’s op televisie en bij zielige films. Ook lijkt het alsof ik veel intenser voel wat andere mensen voelen, zelfs als het heel ver van mijn bed lijkt te staan. Al met al een stuk emotioneler dan ik was dus. Het lijkt of je als mama toch een stuk kwetsbaarder bent. Je hebt nu een kindje en wilt dat de wereld mooi en goed is en dat er geen nare dingen gebeuren die iets aan de mooie wereld van je kind kunnen veranderen. De afgelopen weken heb ik me regelmatig verdrietig gevoeld om dingen die om me heen gebeurden. In deze blog beschrijf ik de 3 dingen die mij het meest bezig hebben gehouden!
-
De Mexicaanse kinderen
Afgelopen week was het een hot topic in het nieuws. De gezinnen uit Mexico die Amerika binnen wilden komen werden uit elkaar gehaald. Alle kinderen moesten weg bij hun ouders. Kinderen voor wie – ook met hun ouders – de hele wereld onzeker is. Die niet weten hoe alles werkt in een ander onbekend land. Die niet weten wat er met ze gaat gebeuren. Deze kinderen werden apart gezet van hun ouders en meegenomen door mannen in pakken. Dit nieuws maakte mij enorm boos en verdrietig. Ik kan niet begrijpen dat iemand die zelf vader en opa is deze keuze heeft kunnen maken. Kinderen een trauma bezorgen en heel ernstig beschadigen, misschien wel voor de rest van hun leven. En alleen maar om ervoor te zorgen dat mensen het wel uit hun hoofd laten om naar Amerika te komen.
-
Vrouwen (moeders) in de gevangenis
Op Netflix heb ik genoten van de serie ‘Orange is the new black’. Sinds een aantal weken kijk ik nu een serie op RTL 5 over vrouwen in de vrouwengevangenis. Een man neemt interviews af en gaat op zoek naar de verhalen van vrouwen in de gevangenis. Deze serie is wat mij betreft een echte aanrader. Wel maken bepaalde verhalen me verdrietig. Zo was er bijvoorbeeld een vrouw die misbruikt werd en om te vluchten heeft ze waar ze woonde in brand gestoken. De mensen die haar misbruikten waren nog binnen. Het was haar bedoeling om de mensen af te leiden om zo te kunnen vluchten, maar de mensen overleefden het niet. Deze vrouw komt nooit meer vrij. Na een leven als tiener vol misbruik heeft ze nooit de kans gekregen om relaties te krijgen, een gezin, een baan en ga zo nog maar door. Ze zit vast vanaf haar 16e en zal in de gevangenis sterven. Ook zitten er veel moeders met kinderen. Kinderen van 4 jaar die hun moeder 20 jaar moeten missen. Die dus opgroeien zonder hun moeder omdat hun moeder verkeerde keuzes heeft gemaakt. Ook dit maakt mij verdrietig.
-
Vrouwen met een onvervulde kinderwens
Ik ken fantastische vrouwen die heel graag een kindje zouden willen, maar die na alle vergoede vruchtbaarheidsbehandelingen de hoop hebben moeten opgeven. Vrouwen die fantastische moeders hadden kunnen worden… Het leven is soms zo oneerlijk. Ook voor mij was het mijn allergrootste wens; moeder worden. Ik kan me niet eens voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien als ik Noah nooit had mogen krijgen. Mijn wens was zo enorm sterk. Hoe had ik mijn leven dan moeten inrichten? Het maakt me verdrietig dat deze vrouwen dit verdriet moeten meemaken en continu geconfronteerd worden met andere blije en gelukkige zwangere vrouwen en moeders. Helaas zullen ze dit verdriet de rest van hun leven met zich meedragen. Voor mij een extra reden om er iedere dag bij stil te staan hoe dankbaar ik ben dat mijn wens uit heeft mogen komen. Niets is vanzelfsprekend.
Natuurlijk zijn er nog meer dingen die mij verdrietig maken, maar dit waren een beetje de grootste items van de afgelopen weken. Gelukkig zijn er nog veel meer dingen die mij blij maken. Deze deel ik volgende week ?.
Welke dingen kunnen jou heel erg verdrietig maken?
