Einde WKZ: Mijn geluk en jouw verdriet

Af en toe schrik ik wakker en vraag ik me af waar ik ben. Ik droom dat ik de baby niet goed gevoeld heb en wil dit aangeven door op de bel te drukken. Dat ik wil dat ze een extra CTG of echo maken om te controleren of alles nog goed is. Het zweet staat op mijn rug.  Dan kom ik erachter dat ik thuis ben. Thuis, in mijn eigen bed. De plek waar ik 11 weken lang niet ben geweest. Soms heb ik het gevoel dat mijn leven even heeft stil gestaan. Ik ben uit mijn leven gestapt en alles om mij heen is gewoon doorgegaan. En nu? Nu moet ik weer passen in het leven waar ik bijna drie maanden uit ben geweest. En daarnaast heb ik iets achtergelaten wat drie maanden lang mijn leven was. Ook als je wekenlang met bedrust in het ziekenhuis ligt vind je een routine. De routine die ik 11 weken lang had werkte voor mij en gaf daar een gevoel van rust en veiligheid. Daarnaast was het niet alleen maar negatief. Ik heb daar ook veel mooie dingen meegemaakt en regelmatig ook lol gehad. 

Verwerken

Het lijkt alsof ik nu ik een paar weken thuis ben pas ga beginnen met alles verwerken. Al die tijd is het belangrijk geweest om sterk en positief te blijven. Verdriet en spanning is er zeker ook geweest, maar geloof en vertrouwen overheerste. We probeerden er het beste van te maken. Wij, maar het verplegend personeel ook.  Nu is er vooral dankbaarheid. En naast die dankbaarheid dringt af en toe ook door hoe intens alles was. Dat het zo anders af had kunnen lopen. Dat Vera een heel groot wonder is. Het maakt dat ik ’s nachts als ze even slaapt wakker wordt om te kijken of alles nog wel goed gaat. Veel vaker dan ik dat bij Noah deed. Gewoon, zonder directe aanleiding. Dat ik soms alsnog bang ben haar kwijt te raken. Dat deze positieve afloop een droom was in plaats van de werkelijkheid. Gelukkig ebt dit gevoel weg met de weken die voorbij gaan.

Zwangerschapsaankondigingen

Dat ik anders kijk naar zwangerschappen merk ik bij zwangerschapsaankondigingen. Daar waar ik er vroeger rammelende eierstokken van kreeg, voelt dat nu totaal anders. Ik gun de aanstaande mama een fantastische tijd, maar heb zelf te veel heftige dingen om me heen gezien om nog luchtig naar een zwangerschap te kunnen kijken.  ‘Geniet van je zwangerschap’ is iets wat ik iedereen zou willen toewensen, maar wat ik zelf maar moeilijk kan zien als mogelijkheid… het genieten van een zwangerschap. En toch heb ik ook genoten van deze zwangerschap. Niet altijd en ook niet zo vaak, maar fijne en bijzondere momenten waren er zeker ook! Het grootste gedeelte van de zwangerschappen en bevallingen zijn gelukkig mooi en eindigen goed. Toch lijkt dat heel anders als je wat tijd doorbrengt in het WKZ.

Einde WKZ: mijn geluk en jouw verdriet

Na 32 weken mocht ik het WKZ verlaten. Voor mij was dit een enorme mijlpaal. Het was lastig om ‘mijn eigen’ kamer in het inmiddels vertrouwde WKZ achter mij te laten, maar voor ons kindje werden de overlevingskansen opnieuw weer groter. Helaas weet ik nu dat het niet voor iedereen zo afloopt. Dat het iemand met wie ik daar een intense tijd samen heb beleefd in het toeleven naar ons kindje niet is gegund om haar kindje thuis te mogen hebben. Dat haar kindje het niet heeft mogen redden. Daar waar het verlaten van het WKZ mijn geluk was, was het haar verdriet. Oneerlijk.

Op dit moment wil ik niet anders dan genieten van mijn lieve mooie kleine Vera. Uren kan ik naar haar kijken. Ons vechtertje. Wat een wonder dat zij niets heeft overgehouden aan deze zwangerschap. Dat we een normale bevalling mochten hebben en dat we beiden fysiek helemaal in orde zijn. De maanden in het ziekenhuis is er heel erg goed voor ons gezorgd. We hebben een fijne tijd gehad en uiteindelijk voelde het een beetje als thuis. De dromen nemen de afgelopen dagen gelukkig al af. Er komt meer en meer rust in mijn hoofd. Wij zijn thuis. En dat is goed!

Comments

comments