Je kent vast de uitspraak ‘Ik ben twee en ik zeg nee!’ wel. In de supermarkt kom je ze regelmatig tegen. Van die moeders met een stampvoetende, schreeuwende en drammerige peuter. Een peuter die zijn snoepjes niet krijgt, niet mee wil lopen of om wat voor andere reden dan ook het gevoel heeft dat hij ‘nee!!’ moet roepen.
Noah is nog geen twee. Sterker nog, hij is net 1,5 jaar geworden. En toch hebben wij sinds enkele weken al regelmatig die ‘ik zeg nee peuter’ thuis en in de supermarkt. Vandaag geef ik een aantal voorbeelden van situaties waarin wij de afgelopen weken toch heel regelmatig ‘nee!’ te horen hebben gekregen.
Het opvoeden is begonnen
Daar waar we een aantal weken geleden vaak nog dachten dat hij dingen niet begreep en het vast niet met opzet deed, is deze mening nu toch wel een beetje veranderd. Het echte opvoeden is hier in huis begonnen.
Er zijn een aantal dingen die hij wil en die wij nog niet zo’n goed idee vinden. Denk bijvoorbeeld aan;
- Eten op een gewone stoel aan tafel (kinderstoel is voor baby’s!).
- Zelf lopen in het winkelcentrum (en niet meer in de kinderwagen).
- Als hij dan toch in de kinderwagen moet, wil hij graag het boodschappenmandje trekken.
- Helpen met koken.
- Zelf de stekker van de stofzuiger in het stopcontact doen.
- Alleen nog eten en drinken wat wij eten en drinken van hetzelfde soort bord en uit hetzelfde soort glas.
- Geen zwembandjes om in het zwembad (behalve als er een leuk meisje wel zwembandjes om heeft ?).
En wat is het probleem?
Dit zijn zomaar een aantal voorbeelden. Ik kan er nog een heleboel meer verzinnen. Noah is net begonnen met lopen (Hoera!!). Hij loopt ondertussen de hele kamer door. We zijn natuurlijk supertrots, alleen loopt hij nog niet stabiel en valt hij nog regelmatig. Geen probleem, maar Noah denkt direct dat hij nu overal wel lopen naartoe kan. Van onzekerheid is weinig sprake ?. Ook het trekken van het boodschappenmandje is niet heel praktisch zul je begrijpen. Toch start het schreeuwen aan het begin van de supermarkt en eindigt het net voorbij de kassa. Daar zwaait hij met zijn allerliefste snoetje de kassamevrouw weer uit alsof er niets aan de hand is. Helpen met koken mag hij regelmatig. Tenminste…toekijken dan. Hij kon hier altijd erg van genieten, maar denkt nu zelf al een behoorlijke stap verder te zijn ?. En die stekkers. Tsja…
Dingen die wij willen en Noah ‘liever niet’
Naast de dingen die hij wil die wij niet willen, zijn er ook dingen die wij willen en die hij niet wil. Een aantal van deze voorbeelden:
- Een schone luier loopt standaard uit op wegrennen of kruipen. Wordt altijd een slecht idee gevonden. Als ik hem vraag of hij een schone luier wil, krijgen we standaard ‘nee, nee!’ te horen.
- ‘Noah, ga eens met je billen op de bank zitten!’ (antwoord: nee!)
- ‘Noah, ga je mee slapen?’ (antwoord: nee en vaak ook nog indrukwekkend hoofdschudden erbij). Is hij heel erg moe, dan wil hij hierin nog weleens volgen, maar pas nadat hij zeker weet dat hij zelf (zonder dat wij hem aanraken) de trap op mag lopen.
Trots!
Het klinkt nu alsof het leven met een dreumes/peuter heel zwaar is. Toch ben ik bovenal trots op dit kleine mannetje die zichzelf al heel erg groot vindt. Hij ontwikkelt zich tot een zelfstandig en autonoom persoon en het is heel bijzonder om te zien wat hij allemaal al kan en begrijpt. Het is onze grote kleine kanjer en ondanks dat het af en toe een uitdaging is, kunnen wij gelukkig ook heel erg genieten van deze nieuwe fase in zijn leven. En voor mezelf kan ik nu uitzoeken of ik echt zo consequent ben als ik dacht ?.
Heb jij ook zo’n heerlijke autonome dreumes? Ik hoor graag mooie voorbeelden en hoe je dit aanpakt. Gedeelde smart is halve smart, toch?
