‘En toen ging de telefoon… slecht nieuws!’

Afgelopen week schreef ik een blog waarin ik sorry zei tegen alle wensmama’s. Ik vond het heel spannend om dit met jullie te delen. Achteraf was dit nergens voor nodig! Wat kreeg ik veel lieve, mooie en open reacties! Ontzettend bedankt daarvoor.

Tussen al deze reacties zat ook het bericht van Laeticia. Zij is een jonge vrouw van 27 jaar en gaat door het leven op wieltjes vanwege haar lichamelijke handicap (artrogryposis). Deze handicap zorgt ervoor dat haar botten vast gaan groeien en haar spiermassa afneemt. 

Laeticia reageerde op de oproep onder mijn blog. Ze wilde graag haar verhaal met jullie delen. Laeticia heeft namelijk een hele grote kinderwens. Helaas zal deze wens voor haar nooit uitkomen. Hoe zij hiermee omgaat en waarom ze er toch voor heeft gekozen om oppasmoeder te zijn deelt zij hier met jullie.

Haar verhaal…

 Wat is oppasmoeder? Hoe ga ik ermee om? Heb ik nood aan eigen kinderen? Dit lees je vandaag allemaal hier.

Al heel mijn leven hou ik van kinderen. Voor ze zorgen en hun de aandacht geven die ze verdienen doe ik zeer graag. Maar een aantal jaren is dit gevoel zeer versterkt.

Moederdag

 Chaima is mijn oppaskindje waar ik zoveel van hou. Al een aantal jaren zorg ik voor haar als mijn eigen dochter. Ze brengt zoveel vreugde met zich mee en de liefde die je van een kind krijgt is zo intens.

Toen het Moederdag was had ze in school ook een cadeautje voor mij gemaakt. Toen ze het met blinkende oogjes en een grote glimlach naar me toe kwam. Dat is een moment die me zeer hard greep. Ze las met zeer veel trots haar brief voor en gaf me het cadeautje.

Ik kon mijn tranen niet tegenhouden. Dit was een bevestiging dat ik het goed doe voor haar en dat ze het waardeert wat ik voor haar doe. ‘Waarom huil je nu?’, vroeg ze mij. Ik vertelde haar dat het zo mooi en lief van haar is dat ze ook aan mij dacht om een Moederdag te geven en dat ik super trots op haar ben.

Mijn moederinstinct 

Door voor haar te zorgen zijn er bij mij ook wat gevoelens wakker geworden. Mijn gevoel naar een eigen kind werd zeer hard versterkt. Samen met mijn man zijn we met de gynaecoloog gaan praten over dit gevoel. Ze begreep dit zeer goed en verwees me door naar een gespecialiseerde dokter in Gent.

Eerste gesprek

De eerste keer in Gent werd er geluisterd naar onze wens en werden we beiden getest op vruchtbaarheid. Na een tweetal weken moesten we terug gaan om het resultaat te horen

Tweede gesprek 

Die twee weken wachten waren zeer intens ook omdat niemand (buiten mijn verpleegster) ervan af wist. Toen we terug naar Gent mochten kregen we te horen dat we beiden in orde waren en dat het geen probleem zou mogen zijn. Ze nodigden ons uit om met een psycholoog te praten dat hoort bij hun procedure. Ook werden er nog verdere test gedaan bij mij.

De psycholoog 

 Toen we aankwamen bij de psycholoog was ik zeer zenuwachtig. Ik wist niet goed wat mij te wachten stond, maar toen het eenmaal begon voelde ik mij al zeer vlug op mijn gemak. Ze stelde simpele vragen en was zeer openminded. Toen ik vertelde dat ik geregeld voor Chaima zorg en samen met haar allerlei activiteiten doe, zag ik bewondering van de psycholoog haar kant. Na dit gesprek moesten we weer twee weken wachten om het eindresultaat te weten. Dan gingen ze laten weten of mijn kinderwens in vervulling zou kunnen gaan of niet.

En toen ging de telefoon…

 In die twee weken wachten ging er van alles door mijn hoofd. Wat zou hun besluit zijn? Na een goede twee weken mezelf gek te maken ging de telefoon het was een nummer van Gent. Toen ik de telefoon opnam wist ik al meteen dat het geen goed nieuws was. De vrouw aan de andere kant van de lijn kon in haar stem niet verbergen dat het niet goed was.

Ze zei me dat het geen goed nieuws is dat mijn lichaam een zwangerschap niet zou aankunnen, maar dat ik wel een topmoeder zou zijn.

En daarmee was het telefoongesprek afgelopen. Wat was de teleurstelling groot. Ik heb het daar een tijd zeer moeilijk mee gehad.

Weten dat je nooit moeder zal zijn.

Het gevoel en gedacht dat je weet dat je droom nooit zal uitkomen is hartverscheurend. Toen ik in de winkel langs babykleertjes passeerde deed het me altijd wat. Als ik vrouwen met bolle buiken en een smile zag voorbij komen deed dit mij pijn. Moeders met pasgeboren baby’s was voor mij het moeilijkste. Je zag hoe trots deze moeder is om haar zoon/dochter te tonen. Dat zou ik nooit kunnen.

Waarom voor iedereen verzwegen?

 Ik had er bewust voor gekozen om dit voor iedereen te verzwijgen. Zelfs voor mijn moeder waar ik normaal alles tegen zeg. De reden waarom ik dit deed was om de vooroordelen te vermijden en dat ik mijn tegenslag niet ging moeten delen of beter gezegd ging moeten verantwoorden. Het was een zeer zware tijd voor mij als ook voor mijn relatie. Die heeft een tijdje op springen gestaan tot ik er met mijn psycholoog die ik heb voor het ongeluk over praatte.

Zij was de eerste die heel mijn verhaal en verdriet te horen kreeg. Ik heb tranen gehuild en zei keek me met tranen in de ogen terug aan. Ze vertelde mij dat geen enkele vrouw dit alleen hoeft te verwerken, dat ze het ook sterk vond dat ik het toch gedaan had. En nu zoveel tijd later kan ik mijn gevoel en verhaal neerschrijven.

Wat brengt de toekomst 

 Natuurlijk zou ik nog altijd een kindje willen, maar heb mij er kunnen bij neerleggen dat het nooit een kindje van ons zelf zal worden. Je heb nog talrijke mogelijkheden om een kind te kunnen krijgen. Adoptie, maar dat is helaas bijna niet mogelijk. Graag zouden we pleegouders worden van kinderen die geen ouders hebben. Maar dit is nog maar een gedachte. We zijn blij dat we ons oppaskindje Chaima onze liefde en aandacht mogen geven en wie weet wat de toekomst nog meer in petto heeft voor ons.

Wil jij meer lezen over Laeticia? Neem dan vooral eens een kijkje op haar blog ‘Zina helping dog’.

Comments

comments