In mijn dromen zag ik het al helemaal voor me. Een blije peuter, supertrots op en dolgelukkig met zijn broertje of zusje. Glimlachend van oor tot oor bij de eerste ontmoeting met ons nieuwste gezinslid. Het liep even iets anders.
O help! Een baby!
Mijn lieve kleine peuter moest zijn mama tot aan de bevalling zo’n 11 weken lang thuis missen. Dat mijn buik inmiddels was gaan groeien was hem ook opgevallen. Alle vrouwen met een dikke buik (zwanger of niet)noemde hij mama. Ook heette mijn buik ‘baby’. Dat die baby er dan vervolgens ook daadwerkelijk uit komt was een complete verrassing. Laat staan dat dit kleine ding ook nog bij jou in huis komt wonen. Best leuk voor een uurtje, maar op zo’n nieuwe huisgenoot zat de peuter – iets anders dan in mijn dromen – niet direct op te wachten.
‘Tus’ en ‘aai’
Na een aantal dagen wennen kwam Noah regelmatig een kus brengen. Ook hebben we hem leren aaien. We hoorden dan ook de hele dag door ‘tus’ en ‘aai’. De liefde voor zijn zusje begon gelukkig al wat te groeien. De aandacht delen was nog wel even een dingetje. Zodra ik Vera ging voeden begon Noah standaard over pijntjes of haalde hij van alles uit om mijn aandacht te trekken. De eerste twee maanden vond ik het dan ook af en toe flink zweten en vroeg ik me af hoe al die andere mama’s dat toch konden combineren.
Mijn zusje en ik…
Inmiddels is Noah dol op zijn zusje. Hij wil haar graag vasthouden, knuffelen en van alles met haar delen. Hij speelt graag met haar in de box en geniet net als wij van haar vrolijke gebrabbel. Het verdelen van aandacht blijf ik lastig vinden. Ik ben al snel bang dat ik Noah te kort doe. Hij is van 100% aandacht toch naar heel wat minder gegaan. Gelukkig hebben we veel momentjes waarop we samen zingen, kleuren, verven en boekjes lezen. Ook het vaste ritueel van voorlezen en samen tanden poetsen voor het slapen gaan is iets waar we allebei heel erg van genieten. Afgelopen week zei Noah voor het eerst ; ‘Mama lief’. Precies de boodschap waar ik even behoefte aan had. Voor mij een mooie bevestiging dat we er wel gaan komen. Vera is helemaal opgenomen in ons gezin en wordt door haar grote broer iedere ochtend als eerste goedemorgen gewenst (bonjour Vera!). We kunnen haar inmiddels allemaal niet meer missen!
Hoe ging het bij jou toen je een tweede kindje kreeg? Was de oudste er direct aan gewend? Had je al snel een ritme gevonden?
