Met deze gedachte stond ik een week geleden op. Mijn gezin, waar ik zo ontzettend dol en trots op ben, dat het nu zonder mij moet doen. Thuis zijn ze allemaal enorm druk om de boel draaiende te houden. En ik? Ik lig hier al weken helemaal niets te doen. Wat voeg ik dan toe? Waarom moest ik zo nodig nog een kindje erbij? We waren toch al heel gelukkig zoals het was? Dat bovenstaande gedachten niet zo helpend zijn en het hier nu ook niet bepaalde gemakkelijker maken hoef je mij niet te vertellen. Toch sluipen ze af en toe in mijn hoofd en zijn ze er niet altijd heel snel weer uit te krijgen.
Wat voeg ik nu nog toe?
Het schuldgevoel over de drukte waarin iedereen thuis is beland en alle mensen die nu extra druk zijn omdat ik ‘zo nodig ‘ nog een kind wilde is af en toe best even aanwezig. Toch weet ik dat ook mijn rol hier belangrijk is. Doordat ik hier – inmiddels al 4 weken – lig, geef ik ons kindje een betere kans van leven. Iemand anders kan dit niet van mij overnemen. Echt een keus is er ook niet. Bedrust met als enige uitstapje de douche en het toilet is voorlopig mijn taak. Ik probeer dit zo goed mogelijk te doen en zo lang mogelijk vol te houden. Al gaat dat af en toe best tegen mijn gevoel in. Thuis ben ik namelijk ook nodig…
[otw_shortcode_quote border=”bordered” border_style=”bordered”]Wat voeg ik dan toe? Waarom moest ik zo nodig nog een kindje erbij? We waren toch al heel gelukkig zoals het was? [/otw_shortcode_quote]
Waarom moest ik zo nodig nog een kindje erbij?
We waren ontzettend gelukkig met ons gezin. Ook voordat ik zwanger was. Als ik nooit meer zwanger was geworden had ik dit jammer gevonden, maar had ik me hier uiteindelijk bij neergelegd. En toch was mijn (onze) wens voor nog een kindje enorm sterk. Juist doordat we zo gelukkig waren en Noah ons gezin nog een stukje completer heeft gemaakt wilden we dit heel graag nog eens ervaren. Dit kindje zou opgroeien met Noah en ons gezin compleet maken.
Spijt ?
Spijt van deze zwangerschap heb ik zeker niet. Nog steeds ben ik heel erg dankbaar dat ik opnieuw zwanger mocht raken. Dat dit kindje nog steeds mag verder leven en groeien in mijn buik laat mij iedere dag ervaren wat voor een geluksvogels wij zijn. Dit had al met 20 weken zwangerschap zo anders kunnen aflopen. Als ik hieraan denk verdwijnen alle negatieve gedachten weer. Ja, thuis kan ik even niet de moeder zijn die ik graag zou willen zijn. Noah heeft mij nodig, maar heeft gelukkig een geweldige vader die heel goed voor hem zorgt. Deze situatie maakt de liefde voor mijn gezin, mijn vriend en mijn kinderen alleen maar sterker. We gaan hieruit komen met elkaar. Over een aantal weken is dit allemaal voorbij. We mogen dan opnieuw een kindje verwelkomen.
Ik ga hier voorlopig dus nog maar even het allerbeste maken van de laatste weken bedrust. Over maximaal 7 weken ben ik bevallen. Ondanks het dubbele gevoel hoop ik het nog een aantal weken vol te mogen houden. En daarna? Daarna gaan wij heel veel tijd inhalen als gezin. Heel hard genieten van alles wat voor de meeste mensen zo ontzettend gewoon is.
